طبقه بندی

آلوئه گونه ای از خانواده آسفودلاسیا است. اعضاء این گونه برگ های گوشتی دارند که با الگوی روزت کنار هم چیده شده اند. ولی آگاو یکی از اعضاء خانواده آسپاراگاسیا است.

زادگاه

آلوئه گیاهی از "دنیای قدیم" است. در ابتدا در زیر صحرای آفریقا، شبه جزیره عربستان صعودی و در ماداگاسکار رشد می کرده است. آلوئه از آنجا به سواحل مدیترانه و آفریقای جنوبی پخش شد. اگرچه آلوئه در جنوب غربی امریکا در طبیعت یافت می شود، اما به عنوان یک گونه معرفی شده رشد کرده است نه گونه بومی. از طرف دیگر، آگاو گیاه "دنیای جدید" است. آن ها از مکزیک و آمریکای جنوب غربی آمده اند. امروزه آن ها از یوتا به شمال آمریکای جنوبی راه یافته اند و در بیابان ها، چمنزارهای خشک و جنگل های کاج و بلوط رشد می کنند.

آلوئه در منطقه مقاومت USDA 9 تا 11 به خوبی رشد می کند. آگاو در مناطق 9 و 10 رشد می کنند و برخی واریته ها می توانند گرما و سرمای بیش تر از حد نرمال را تحمل کنند. آگاو می تواند آفتاب کامل را تحمل کند. آلوئه در آفتابی ترین زمان های روز کمی سایه را ترجیح می دهد. هر دو گیاه در خاک شنی یا حتی سنگی اگر زهکشی خوبی داشته باشند به خوبی رشد می کنند.

شکل

در نگاه اول به راحتی می توان آلوئه و آگاو را از هم تشخیص نداد، اما چند تفاوت فیزیکی کوچک وجود دارد که می تواند شما را راهنمایی کند. در اکثر موارد آگاوها بزرگ تر و سوزنی تر از آلوئه ها هستند. تیغ های روی آگاو ها بسیار تیز هستند، در حالی که "دندانه هایی" که گاهی روی برگ های آلوئه وجود دارد معمولا نرم هستند.

برای تشخیص مطمئن، سعی کنید برگ را به دو قسمت تقسیم کنید. آلوئه به راحتی می شکند و اجازه دسترسی به ژل داخل آن را می دهد. از طرف دیگر، برگ های آگاو بسیار فیبری هستند و برای بریدن آن ها به چاقوی تیز نیاز دارید.

گل ها

گل های آلوئه لوله ای شکل هستند، و برای گرده افشانی توسط پرنده های بلند منقار بسیار عالی هستند. آن ها در خوشه هایی بالای ساقه های طولانی رشد می کنند. گل ها در بهار و تابستان شکوفا می شوند و در رنگ های مختلف از کرمی تا نارنجی، قرمز روشن یا بنفش دیده می شوند.

آگاو هم روی ساقه ای طولانی که از وسط روزت رشد می کند گل می دهد. این ساختار گلدار، به نام گل آذین، معمولا هم اندازه یا بزرگتر از خود گیاه مادری است. دسته ای از گل ها در سر این ساقه قرار دارند. گل آذین منابع بسیار سنگین تغذیه را از گیاه می گیرد. گسترش آن ها معمولا باعث مرگ گیاه می شود. به عبارت دیگر، آگاوها گل می دهند و خود را به کام مرگ می کشانند. در نتیجه، فقط یکبار در زندگی شان گل می د هند، معمولا بعد از 10 تا 30 سال، یا حتی گاهی پس از یک زندگی بسیار طولانی تر از آن، که نام مستعار "گیاه قرن" را به آن ها داده است.

ترجمه: محبوبه ارچین

منبع: sfgate.com